Jacky ~ 7 ~ Nieuwe deuren

Een leven met Beau. Ze had niet verwacht hier zo snel gewend aan te raken. Zeker niet nu hij zo vaak bij haar was. Hij volgde haar tijdens al haar reizen en het beviel haar beter dan ze had verwacht. Soms vergezelde hij haar tijdens de fotoshoots. Andere keren bleef hij op de hotelkamer of ging hij sporten. Maar uiteindelijk vonden ze een ideale samenwerking. Toch wilde ze niet dat hij haar management ging overnemen. Hoewel het een verleidelijke stap lijkt. Alleen zal Beau dan niet meer alleen haar vriend zijn. Er zullen dan zakelijke belangen spelen en die wilt ze liever gescheiden houden. Dus stimuleert ze Beau na te denken over zijn eigen loopbaan. Steeds meer loopt hij rond met ambities in de politiek, maar hij vindt het moeilijk dit op te pakken door de smet op zijn naam. De wereld van Jacky opent echter nieuwe deuren voor hem. 

                  ‘Vind je dat niet moeilijk?’ Vraagt ze als ze een avond samen op de hotelkamer zijn.

                  ‘Wat?’ Beau kijkt op van zijn boek.

                  ‘Dat ik je meeneem en je gebruik maakt van mijn netwerk?’

                  ‘Nee’. Beau kijkt verbaasd en moet dan lachen. ‘Nee. Anders leer ik die mensen toch niet kennen? Je stelt me voor, maar uiteindelijk moet ik het zelf doen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat er uit gaat komen’.

                  ‘Oke’. Jacky voelt zich toch niet overtuigd. ‘Ik wil je niet dwingen’.

                  ‘Jack. Je weet niet eens hoe dat moet’.

                  ‘Grapjas’. Ze gooit een kussen naar hem toe. 

                  ‘Liefje, netwerken is voor mij heel normaal. Het maakt niet uit via wie. Ik moet wel opletten met wie ik in zee en met wie ik welke informatie deel. Dat is alles’.

                  ‘Heb je al inspiratie opgedaan?’ Jacky begint weer te ontspannen.

                  ‘Wel ideeën, maar ik ben nog niet tot iets concreets gekomen’, mijmert Beau nu. ‘Misschien dat ik wel ga schrijven, Jack’.

                  ‘Schrijven?’

                  ‘Daar bieden ze me voldoende inspiratie voor. Essays, over economie. De politiek. Sociale klassen. Het netwerken, wat jij net noemde. Het is zo’n extreme wereld. Daar is zoveel over vertellen. De bedrijven. Overal wordt politiek gespeeld, Jack. Als mensen dit weten, dan biedt dat kansen voor meer mensen om succesvol te worden’. Beau kijkt haar aan. ‘Je vindt het niets?’

                  ‘Ik vind het fanatastisch’, zegt Jacky gemeend. 

                  ‘Meen je dat?’

                  ‘Zolang je bij me bent’.

                  Beau buigt naar haar toe en pakt haar hand. ‘Graag, liefje’. Hij komt bij haar op bed en neemt haar in zijn armen. ‘Dit hebben we te lang moeten missen’. Met zijn lippen drukt hij op haar hoofd. ‘Het heeft zo moeten zijn. Jij. Ik. Mijn baan’.

                  ‘Ik kan niet geloven dat het echt is’, fluistert Jacky.

                  ‘Geloof het maar’.

                  ‘Ik ben bang’.

                  ‘Dat weet ik, Jack. Dat hoeft niet. Ik ben bij je. Ik blijf bij je’.

                  Dat weet je niet. Maar Jacky zegt het niet. Ze wilt het mooie moment niet bederven. Beau is een droom die voor haar uitkomt. Het is waar. Het verlies van zijn baan en de keuze om met haar mee te reizen, is het beste wat haar kon overkomen. Ooit.

Layla ~ 13 ~ Uit Liefde

Het is de een na laatste dag. Fleur houdt Layla gezelschap bij een fotosessie. Zoals altijd vindt ze het ontzettend gaaf om te zien. Met name hoe haar beste vriendin dit allemaal toch maar doet. Fleur is niet bang voor de camera, maar zoals Layla poseert is gewoonweg professioneel en artistiek. Als Layla weer moet wachten op de volgende shoot, legt Fleur een deken over haar heen.

            ‘Je doet het echt knap’, zegt Fleur. ‘Je bent heel fotogeniek, maar ook professioneel. Heb je vroeger veel modellenwerk gedaan?’

            ‘Vroeger?’ Vraagt Layla afwezig.

            ‘Ja ehm toen we op de middelbare zaten’, probeert Fleur voorzichtig.

            ‘Zoiets’.

            ‘Zoiets’. Fleur durft niet verder te vragen. Layla is altijd erg gesloten over haar jaren bij haar laatste pleeggezin. In die tijd al, want Fleur hoorde te laat dat Layla al ondergebracht was bij een nieuw gezin. Als ze dat al geweten had, dan had dat veel moeilijkheden kunnen voorkomen. Nu weet ze dat er een reden is dat Layla die tijd verborgen hield, maar de exacte reden weet Fleur tot de dag vandaag nog steeds niet.

            ‘Lay…’

            ‘Hmm…’

            ‘Heb je nog gevoelens voor pa?’ Fleur merkt dat Layla haar deken strakker om zich heen doet. ‘Ik heb het wel gemerkt met de feestdagen en ik liet je veel alleen met hem. Of eigenlijk mijn ouders, alleen was ma steeds weg hoorde ik later. Is er iets gebeurd toen?’

            ‘We zijn weleens weggeweest. Nadat ik zo ziek was geweest, weet je nog?’

            ‘Door Roderick, ja dat weet ik’, knikt Fleur. ‘Waar gingen jullie heen?’

            ‘Gewoon een stuk rijden, niet bijzonders. Dat doet je vader soms, als hij afleiding nodig heeft. Waarom vraag je of ik nog gevoelens voor hem heb?’

            ‘Heb je toen niet met hem…’

            ‘Nee. Ik was te ziek’.

            ‘Oh. Anders wel?’

            ‘Fleur waar wil je heen?’

Voordat Fleur kan antwoorden, wordt Layla alweer opgeroepen. Al drie jaar lang merkt Fleur dat er iets speelt tussen Layla en haar vader. Geen verleidingen of geflirt. Eerder een sterke aantrekkingskracht, waar beiden tegen vechten. Maar Fleur zag ook dat Layla te beschadigd was, om werkelijk erop in te gaan. De enige manier die Layla wist, was door ruzie te zoeken met Frank. Maar sinds Layla terug is in hun leven, is Frank milder. Niet meer de grote Frank Vlorensteijn, maar juist meer bescheiden. Nog steeds de harde werker, maar niet meer de man die uit is op macht en succes. Wel het behoud van het imperium voor de bescherming van de familie.

            Zodra Layla voor de camera staat, pakt Fleur haar telefoon. Ze weet wat ze moet doen. Niet alleen uit verplichting, maar ook uit liefde.

            ‘Fleur’.

            ‘Dag Maurits’.

            ‘Waarom nam je niet op? Waar ben je?’

            Voordat ze antwoord, kijkt Fleur naar Layla. ‘Ik zag je met Annabel, de avond van het feest in het magazijn’. Ze hoort Maurits naar adem happen. ‘Niet bang zijn, Ritz. Maar we moeten praten. Over Layla. En mij. Over wat ik heb gedaan’.

Layla ~ 7 ~ Marquez

Een nieuw jaar en een nieuwe baan. Layla heeft nog een reden gevonden om Parijs op te zoeken. Dankzij de manager is ze in contact gekomen met een modellenbureau. Haar contactpersoon was direct onder de indruk. Wat niet raar is. Die kracht heeft ze en als model kan ze dat mooi gebruiken. Het heeft te lang geduurd dat ze haar ware zelf onderdrukt om niet op te vallen. Om niet in de val te lopen zoals haar moeder deed jaren geleden. Dit is de perfecte manier. Parijs. Hier kan ze Layla zijn. Tevreden loopt ze door de straten nadat ze weer een fotosessie heeft gehad. Meerdere fotografen willen haar voor de lens. Haar agente heeft haar goed aangeprezen. 

            Als Layla de straat in loopt van haar hotel, ziet ze een dame staan. Automatisch houdt ze haar pas in. De haren. De kleding. De houding. ‘Marquez’, fluistert ze voor zich uit. Terwijl ze verder loopt, ordent ze haar kleding. Ze draagt een korte zwarte rok, met daaronder hoge zwarte laarzen en eroverheen een wijde witte trui. Gelukkig draagt ze haar lange jas, die haar de statigheid geeft die aansluit bij Marquez. Zodra ze de vrouw passeert, ontwijkt ze niet het oogcontact die dame van haar vraagt. Een knik is voor Layla al voldoende om een lichte buiging te geven. Daarna volgt ze de dame het hotel in. Ondertussen begroet Layla de dames bij de receptie. Ze wilt geen argwaan wekken. Alhoewel, wat moet de argwaan zijn? Ze kan een afspraak hebben met een opdrachtgever voor haar modellenwerk. Maar Layla weet beter.

            De dame kiest een tafel in de hoek bij een raam. Daar kunnen ze rustig praten, begrijpt Layla meteen. Ook Layla controleert of ze niet te dicht bij de andere gasten zitten. Aan de ene kant spreken ze vast in het Spaans. De kans is klein dat de andere gasten het gesprek volledig kunnen volgen.

            ‘Mijn naam is Carmen Fernandez, Layla. Ik ben…’

            ‘De zus van mijn vader’, vult Layla aan. ‘Ik ben op de hoogte van de stamboom van Marquez, Fernandez en Betista’.

            ‘Als dat zo is, Layla’. Carmen vouwt haar handen ineen. ‘Dan weet jij ook van de regels van Marquez en wat jouw huidige werk daarin betekent’.

            Layla staart zonder blikken of blozen naar Carmen Fernandez. Natuurlijk is ze daarvan op de hoogte. ‘Officieel behoor ik niet tot de familie Marquez. Het is voor mij daarom minder van belang om daarmee rekening te houden met mijn activiteiten. Ik kan u verzekeren, mevrouw Fernandez, dat mijn werk als model degelijk zal blijven’.

            ‘Dat kan gevolgen hebben voor jouw carrière’.

            ‘Ik ambieer geen carrière als model. Het is enkel een aanvulling van mijn kapitaal’. Layla ziet de ogen van Carmen Fernandez groter worden. ‘Marquez hoeft zich geen zorgen te maken. Mijn vader heeft mij goed opgevoed. Kwam u daarvoor naar Parijs?’

            ‘Ik zou het zonde vinden als jouw plek bij Marquez onmogelijk wordt. Er is nog een ingang, dat weet je. Maar niet met een carrière als model’.

            ‘Daar ben ik mij van bewust. Ik werk ook al als vertaalster. Russisch onder andere’. Nu heeft ze de aandacht van de vrouw. ‘Het zijn nu nog eenvoudige vertalingen, maar in de toekomst zal ik werkzaam zijn als juridisch tolk, voor meerdere talen’.

            ‘Ga zo door, Layla. Blijf ondertussen in contact met de familie Vlorensteijn. Je weet waarom’.

            ‘Ja mevrouw Fernandez’.

Jacky ~ 2 ~ Irina

Na het eten gaat Jacky haar moeder helpen in de keuken. Haar broers en zus heeft ze even gevraagd haar alleen te laten met Irina. Ze hebben elkaar al lang niet meer gezien en ze wilt graag even bijpraten.

‘Is alles een beetje op orde voor het grote feest?’ Jacky is naar Nederland gekomen voor het 40-jarig huwelijksfeest van haar ouders. Het wordt gegeven op de boerderij en zoals gewoonlijk vraagt het alle organisatie-kwaliteiten van haar moeder. Maar die knikt dapper haar hoofd.v

‘Ja hoor. Er is genoeg en jij bent er’. Irina geeft haar dochter een por in haar zij.

‘Natuurlijk ben ik er. Bij dit soort feesten ben ik er altijd. Ik mis nooit een verjaardag…’

‘Meisje meisje, kalm. Ik plaag je’. Onderzoekend kijkt Irina haar aan. ‘Je zou denken dat het modellenleven je harder zou maken’.

Om zich af te leiden probeert Jacky een schaal schoon te schrobben. ‘Dat zit niet in mijn aard. Ik heb de vertrouwde shows en opdrachten’. Ze glimlacht naar haar moeder. ‘Tot nu toe werkt het op deze manier’.

‘Zijn er geen nieuwe opdrachten gepland?’

‘Ik heb een opdracht aangenomen voor een zelfstandige fotograaf, meer projectfotografie, voor kunstwerken. Dat ga ik wel meer doen, maar meer voor fotografen die ik ken’.

‘Dat klinkt goed’

Jacky ruimt de vaatwasser verder in. Ze merkt de bedachtzame blikken van haar moeder. ‘Wat is er?’

‘Het is niet vaak, maar ik vraag me hetzelfde af als je vader’.

Dit maakt Jacky aan het lachen. ‘Het settelen? Dat had ik al door, dat is niet een vraag van papa. Die weet dat het vanzelf komt. Maar aan de ene kant bevalt het reizen me wel. Ik vind het goed van plek te veranderen’.

‘Meen je dat nou?’

Jacky knikt. ‘Ik ben daar nog niet aan toe’.

‘Om je te hechten’.

Zoals altijd is Jacky geraakt door de grijsblauwe ogen van haar moeder, die zo uitzonderlijk zijn met haar Indische achtergrond. ‘Mama…’

‘Het is goed, meisje. Als je het zo oplost. Met mooie plekken en modellenwerk, dan steun ik je. Niet met drugs en lugubere oorden’.

‘Nee mama’.

‘Geen drugs?’

‘Nee’.

‘Mannen?’

Jacky haalt haar schouders op. ‘Een beetje’.

‘Goed zo’.

Dit keer schiet Jacky in de lach met haar moeder.

Een lieve knuffel volgt. ‘Het liefst houd ik je langer hier, Jacky. Maar je moet je eigen pad volgen. Onze deur staat altijd open. Onthoud dat’.

Dit keer knikt Jacky alleen. Ze wilt niet meer terug naar dit huis, nog steeds wilt ze rondreizen. Als ze te lang op een plek is, dan krijgt haar verdriet meer ruimte in haar hoofd en dat is juist iets wat ze wilt voorkomen.