Layla ~ 11 ~ Fleurs besluit

Ze zijn in Parijs. Layla is voornamelijk druk met danslessen en enkele modellenshoots. Fleur gaat altijd met haar mee. Gelukkig is dat voor niemand een probleem. Wat logisch is, want Fleur houdt zich rustig. Tussen de bedrijven door studeert ze. Parijs is voor een week. Daarna hebben ze allebei tentamenweek en natuurlijk gaan ze terug naar Nederland voor de tentamens. Wat daarna volgt zien ze wel. Voorlopig zal Fleur met Layla mee gaan als Parijs haar vraagt. 

Tot Layla’s verbazing is Fleur behoorlijk in haar element. Ze weet zich goed raad met de Fransen, maar dat is niet zo vreemd met haar Franse bloed. Fleurs moeder Beth komt uit Frankrijk en Fleur gaat regelmatig met haar familie de Franse kant bezoeken. Fleur spreekt daarom vloeiend Frans en het is duidelijk dat ze zich thuis voelt in de Franse hoofdstad.

            Layla ontdekt de Française in Fleur en het is leuk die kant van haar vriendin te zien. Hetzelfde geldt voor Layla. Blijkbaar is dat wat hun samenbindt, die Franse geest die eigenlijk vrij is zonder de extreme uitbundige kant. Wel de artistieke. Fleur gaat zelfs mee doen met de danslessen. 

Als ze bij een grand café in een gekke bui zijn, melden ze zich aan bij een open podium en ze doen een van hun bekende dansjes van vroeger. Het valt in de smaak en de eigenaar vraagt ze zelfs voor meerdere avonden. Gillend van de lach rollen ze die avond over de straten van Parijs.

            ‘Dit is veel beter dan het achterlijke Nederland’. Fleur gaat bij een fontein zitten. Ze veegt een traan weg die vrij is gekomen door het lachen. ‘Je had al die tijd gelijk, Lay. Je wilde me vrij maken van Vlorensteijn, maar ik durfde niet. Ik was jaloers dat jij wel zo ver was. Jaloers’. Fleur lacht spottend voor zich uit. ‘Wat een vreselijk bitch was ik voor je. Echt vreselijk. Wat ik…ik ben erger dan Annabel. Erger. Weet je dat? Of is naar bed gaan met de vriend van je vriendin niet erger? Geen idee’. Weer lacht Fleur, nu harder. Vol van verdriet. ‘Ze ging met hem…ze waren samen. Ze konden niet eens wachten. Hun kleding was nog…en hij…hij…hij…’ Fleur maakt haar handen tot een vuist. Weer springen de tranen in haar ogen. ‘Hij wilde het! Hij wilde haar!! Hij zei altijd van niet. Altijd ontkende hij en ineens…’ Fleur lacht weer. ‘Ineens liggen …nee staan ze…in het magazijn van de vereniging. Van alle plekken…weet je wel hoe vies het daar is… Dat zal het zijn. Ik wilde nooit dat soort plekken. Hij wilt gewoon smerig. Prima. Dag Maurits Haghenaer. Veel plezier met je vieze mens!’ Fleur klapt haar handen in het water. ‘Het spijt me, Lay. Het spijt me zo erg. Het spijt me zo…erg…’ Fleur kijkt Layla aan. ‘Nu pas weet ik hoe het echt voelt en dat is niet hetzelfde. Dat is nog het ergste! Ik heb een vader en moeder die van alles kunnen regelen. Weet je wel hoeveel macht ik nu heb, Lay. Hagehnaer, Ten Cate en Van Melligen kan ik uit Vlorensteijn laten zetten’.

            ‘Door een keer?’ Stamelt Layla schor.

            ‘Een keer. Welnee, Lay’. Fleur draait haar gezicht weg. ‘Dit is al een tijd gaande. Een paar maanden als je het mij vraagt. Het was een kwestie van tijd dat ik ze zou betrappen’. Fleur legt haar hoofd in haar nek. Haar haren waaien zachtjes in de wind. ‘Stomme idioot. Het was goed zo lang het duurde. Nu zijn wij aan de beurt. Eindelijk. Ben je er klaar voor, Lay? Kan je Vlorensteijn aan?’

            ‘He. Je hebt het tegen Layla Marquez’.

            ‘Ja. De beste vriendin van de wereld’.

Layla ~ 10 ~ Het vertrek

Veel mensen denken altijd dat ze ziek is, maar dat is het niet. Op sommige dagen valt het haar gewoon zwaar. Geen ouders. Geen Julio. Geen familie. Vaak probeert ze zichzelf te overtuigen van de vrijheid die ze heeft, vergeleken bij haar vriendinnen. Natuurlijk zit ze niet vast aan familieverplichtingen, maar ze leven nog steeds in haar hart. Dagelijks staat ze stil bij de normen en waarden die haar ouders haar meegegeven hebben. Aan de ene kant is acht jaar kort, maar voor haar lang genoeg om de rest van haar leven stil te staan bij de lessen die haar ouders haar leerden. Dat waren haar veel. Haar opvoeding bestond voornamelijk uit trainen, studeren en werken. Het maakt je sterk, zei haar moeder altijd. Grappig genoeg gaf haar moeder Layla een opvoeding, waar ze zelf los van wilde komen. In ieder geval van de strikte regels. De normen en waarden vergat Layla’s moeder nooit, ook niet tijdens haar wilde jaren. 

            Layla’s moeder Ella groeide op in de Disco-tijd van Donna Summer en de BeeGees. Ze ging helemaal los op de nummers van Saturday Night Fever en wilde anderen ook de Disco-dansen leren. Alleen haar moves en haar kleding veroorzaakten grote misverstanden. Ella was er niet bang voor, ze wist wie ze was, alleen wisten anderen dat niet. Zelfs haar vader. 

            De verhalen komen weer naar boven nu Layla de dagboeken van haar vader leest die Anton haar heeft gegeven. Van haar vaders verleden weet ze eigenlijk heel weinig. Alleen over zijn familie in Mexico en dat hij haar moeder in Washington leerde kennen. Hij had daar een baan en zij was daar een student. Toen Ella afgestudeerd was, vertrokken ze naar Nederland. 

            Als ze de deur hoort, kijkt Layla op van de schriften. Ze is verbaasd als ze Fleur in haar kamer ziet verschijnen. Automatisch kijkt Layla naar de klok. Het is elf uur in de avond. Fleur zou tot in de nacht weg zijn vanwege een feest van de studentenvereniging. Layla wilt vragen waarom Fleur zo vroeg is, maar ze besluit zwijgen als Fleur plaats neemt op haar bed. 

            ‘Wanneer ga je naar Parijs?’ Vraagt Fleur. Ze houdt haar ogen op de televisie.

            ‘Morgen’. Layla knijpt haar ogen samen. ‘Wil je mee?’

            Fleur knikt zonder iets te zeggen. Ze kijkt naar de schriften op het bed. ‘Van je vader?’ Fleur gaat een beetje rechtop zitten en ze steunt op een ellenboog.

            ‘Ja’.

            ‘Was je daarom verdrietig?’

            ‘Ja’.

            Weer knikt Fleur, ze houdt haar ogen op een schrift. ‘Laten we in Parijs blijven, Lay’. Nu kijkt ze op. ‘Vlorensteijn zoekt het maar uit’.

            Layla raapt de schriften bij elkaar. ‘Als je me vertelt waarom. Ik kan je niet zonder een reden weghouden van Vlorensteijn’. 

            ‘Maurits’.

            Maurits. Het was altijd Ritz. Nu Maurits. Dit is niet goed, weet Layla. Ze pakt haar telefoon en belt naar Parijs. Fleur gaat mee. Ze vertrekken, met zijn twee. Zoals het plan was jaren geleden. Voor Maurits.