Layla ~ 16 ~ Ontdekking

Rolf liet haar niet zomaar gaan. In haar slaapkamer houdt ze het kaartje in haar hand die hij haar gaf. Zijn telefoonnummer. Ze zet het in haar telefoon en stuurt hem een bericht, om te laten weten zij het is. Tegen Layla vertelt ze niets. Maurits heeft een hockeykamp, dus die zal ze deze week niet zien. Twijfelend loopt ze door het appartement. Denkend aan Catherine. Ze kan het niemand vragen, ook Layla niet. Die zal ze teveel belasten met dit nieuws. Uiteindelijk pakt ze toch haar spullen en verlaat het appartement om naar haar ouders te gaan.

Eenmaal in het huis is er niemand. Ze besluit naar haar vaders werkkamer te gaan. Waarom weet ze niet goed, maar ze zoekt in zijn spullen. Wat zoekt ze? Ze weet het zelf ook niet. Aanwijzingen? Waarvoor? Van Layla? Dat hij toch met haar is geweest. Ze kan het niet voorstellen. Niet haar vader. Dan vindt ze een map in een la. Ze haalt het eruit en ziet allemaal foto’s van Layla. Sprakeloos staart ze ernaar. Het zijn alleen foto’s, maar veel heeft Fleur zelfs niet gezien. Het zijn allemaal nette foto’s, mooi ook.

Aarzelend zet ze zijn computer aan. Idioot genoeg raadt ze zijn wachtwoord meteen en ze heeft ineens toegang tot alle gegevens van haar vader. Vlorensteijn en het hele imperium. Ze opent zijn mail, veel is zakelijk of van familie, maar ze ziet een map Privé. Weer een wachtwoord. Die man is slim, maar dat is geen geheim. Het kan niet hetzelfde wachtwoord zijn, dus probeert ze een andere. Het lukt haar niet en ze durft het niet te vaak te proberen.

Hoewel ze bang is voor wat ze gaat vinden, typt ze de naam van Roderick Baerentz in het zoekveld. Tot haar schrik verschijnen een hoop mails. Allemaal van een persoon, Koert. Ze opent een willekeurige mail en ze ziet een foto, van haar moeder en Ro. De volgende weer en daarna weer.

‘Fleur?’

Bij het horen van de zware stem van haar vader, vliegt ze op en kijkt hem verschrikt aan. Ze ziet zijn geschrokken, maar ook boze ogen. Ze kan even niets uitbrengen. Frank ziet de foto op het scherm en trekt haar weg.

‘Wat ben je aan het doen?’ Brult hij. ‘Ben je gek geworden?’

‘Pap…’ Ze wilt weglopen, maar ze is ook verdrietig. ‘Pap…ik…als jij het kan, dan kan ik het ook…’

‘Blijf hier’, sist hij. Hij laat haar los en loopt naar de computer. Fleur ziet dat hij de foto weg klikt en haar zoekopdracht ongedaan maakt. Zijn computer gaat uit en hij maakt het bureau leeg. De map met de foto’s van Layla verdwijnt in de kluis. Daarna grijpt hij haar arm en sleurt haar mee.

‘Wat doe je? Au pap’. Ze wordt door hem naar de garage getrokken, waar zijn auto staat. Ze had hem helemaal niet gehoord, blijkbaar was ze verdiept in de achterlijke vieze foto’s van haar moeder en Ro.

‘Ik wil niet horen dat je het alleen wilt doen, zoals Layla. Begrepen? Je luistert naar mij. Je mag zelf je beslissing maken, maar luister eerst naar me’.

Fleur ziet nu de dringende ogen van haar vader. Niet boos, eerder bang. Ze knikt en stapt in de auto.

Layla ~ 15 ~ Verleiding

Afwezig loopt Fleur door een zalencentrum waar ze zojuist een ruimte heeft geïnspecteerd voor het volgende evenement van de vereniging. Nog steeds heeft ze zichzelf niet gemeld op het kantoor. Alleen Diederik heeft ze kort ingelicht, zonder teveel in detail te treden. Al had hij weinig informatie nodig. Goede kans dat de hele vereniging al door had dat Maurits en Annabel samen veel tijd doorbrachten. 

            Ze blijft in een hal staan om haar OV-pas te zoeken als ze iemand haar naam hoort roepen. De stem komt haar zowaar bekend voor en ze kijkt om. Rolf van Haeren Seijst komt op haar afgelopen, de vader van Cedric. ‘Hallo Rolf’. Beleefd groet ze hem met drie zoenen. ‘Wat brengt jou hier?’

            ‘Zaken’. Rolf lacht haar stralend toe. ‘En jij? Ik vermoed de vereniging?’

            ‘Meteen goed. Hoe is het met je?’ Fleur houdt nog wat afstand, want ze weet dat Rolf Layla behoorlijk op haar nek zat in haar relatie met Cedric.

            ‘Goed. Goed. Zijn gangetje. Ben je met de fiets?’

            ‘Nee. Het OV’. Fleur houdt haar kaart omhoog.

            Plotseling legt Rolf een hand op haar schouder. ‘Wil je een lift? Ik kan je eventueel thuis brengen’.

            Fleur voelt haar hart ineens tekeer gaan, maar ze knikt. Als ze met hem mee loopt, merkt ze dat ze nerveus wordt. In de auto merkt ze dat het niet nodig is. Ze praten over de standaard zaken. Catherine en de kinderen. Haar ouders. Maurits. Dan valt ze stil en Rolf merkt het meteen. Hij zoekt contact met haar.

            ‘Wat is er, Fleur?’

            Ze weet niet hoe ze het moet zeggen. Ook niet of het mag. Haeren Seijst valt niet onder Vlorensteijn, dus in die zin is er geen gevaar. Maar Rolf is ook een goede vriend van Florian, Maurits’ vader.

            ‘Het gaat minder nu’, zegt ze maar. ‘Bespreek het liever niet met zijn ouders’.

            ‘Geen probleem, meisje. Je kan alles zeggen als je wilt. Niemand hoort wat van mij’.

            ‘Waarom zou je dat doen?’ Fleur kan een beetje lachen. ‘Je kent me niet eens’.

            ‘Dat weet je toch wel, Fleur?’ Rolf kijkt in zijn spiegels. ‘Of heb ik het verkeerd?’

            Haar hart gaat tekeer. ‘Ik was niet gek’, fluistert ze.

            ‘Nee, Fleur. Dat ben je niet. Maar jij bent met Maurits en ik met Catherine. We kunnen er weinig mee’.

            ‘Ik weet niet meer wat ik ben met Maurits’, zegt Fleur neerslachtig. ‘Het is wel toevallig dat ik jou ineens tegenkom. Of niet?’

            ‘Daar hoef je niets achter te zoeken. Alhoewel, ik ben wel vaker in dat centrum’.

            Fleur knikt bedenkelijk. ‘Rolf, ben je weleens met mama geweest?’

            ‘Nee, Fleur. Je vader is mijn beste vriend, daar begin ik niet aan. Je moeder is een prachtvrouw, maar dat doe ik niet’. Hij lacht. ‘Je durft wel, jongedame’.

            ‘Ik zie je altijd kijken naar haar’.

            ‘Daar blijft het bij, het is moeilijk niet naar Beth Vlorensteijn te kijken’.

            Net als Annabel denkt Fleur. Catherine vindt ze ook een geweldige vrouw. Van Layla heeft ze niet anders dan goede verhalen gehoord. Daarom doet ze niets. Net als Layla niets deed. Hoewel ze graag zou willen. Vanwege Maurits. Annabel. Haar idiote moeder. Al jaren is Rolf een verleiding voor Fleur, maar ze was met Maurits. Ondanks zijn gedrag en de onduidelijkheid in hun relatie, laat ze Rolf niet toe. Ze bedankt hem beleefd voor zijn lift en loopt naar het appartement. Alleen.

Layla ~ 14 ~ Ondraaglijk

Ze ontmoet Maurits in het appartement, op een avond dat Layla naar het werk is. Die ochtend zijn ze teruggekomen en Layla staat alweer in het restaurant. Fleur heeft geen idee hoe ze het doet en ze heeft Layla beloofd haar favoriete soep klaar te maken. Maar eerst moet ze met Maurits praten. Eigenlijk heeft ze geen zin in die jongen. Ze mist hem vreselijk, maar het beeld van hem en Annabel blijft in haar hoofd zitten en maakt haar misselijk. Eigenlijk kan ze Maurits niet eens om zich heen verdragen.

            ‘Wat heb je gezien?’ Maurits is bang, ontzettend bang. Hij had niet verwacht dat Fleur het zou zien of erachter zou komen. Maar hij had het die avond ook niet zien aankomen. Het was drank en Annabel. 

            ‘Genoeg, Maurits. Ik heb geen om in details te treden, maar je kan mij niet wijsmaken dat ze je dwong’, zegt Fleur sarcastisch. ‘Het maakt…we zijn jong en het zat er aan te komen. Wil je Annabel nu?’

            Maurits schudt zijn hoofd. ‘Zo is het niet, alleen is er een spanning’.

            ‘Die heeft Lay met mijn vader, die liggen ook niet meteen samen in bed’.

            Verbaasd kijkt Maurits naar Fleur. ‘Dat is niet te vergelijken, Fleur. Die twee zijn toch niet samen bij een vereniging?’

            ‘Ze zijn samen geweest! Toen ik er voor jou was! En ik Lay liet schieten voor jou! Ze had…toen…had ze…met hem, want ma…die was weer naar Ro! Ze heeft het niet gedaan, dat weet ik zeker, omdat ze ziek was door mij’. Fleur draait zich weg als ze ziet dat Maurits haar wilt aanraken. 

            ‘Door jou? Wat bedoel je?’ Maurits legt voorzichtig zijn hand op haar schouder.

            ‘Die hele toestand van Layla is mijn schuld. Als ik niet zo’n egoïstisch kreng was geweest vroeger, dan was ze nu de Layla die ze hoorde te zijn. Slim, succesvol, een danseres, met een lieve vriend’. Fleur draait zich om. ‘En jij? Waar ben je mee bezig? Wat is er tussen jou en dat vieze wijf?’

            ‘Niets…meer…’

            ‘Meer’, herhaalt Fleur. ‘Er waren meerdere keren?’ Ze ziet Maurits knikken. ‘Hoe vaak? Zocht je haar op?’

            ‘Nee en het is niet… meestal met stappen. Als we elkaar tegen kwamen’.

            ‘Tegen kwamen’. Fleur probeert sterk te zijn, maar ze kan het niet. Ze is geen Layla Marquez die dag in dag uit geconfronteerd kan worden met haar ergste pijn. Voor Maurits geeft ze over, midden in de woonkamer. Maurits schrikt niet. Hij sust haar tot het voorbij is. 

Ze huilt. Niet om Maurits, maar om Layla en zichzelf. Het kan niet waar zijn, dat haar vriendin met een ergere pijn leeft dan ze nu voelt. 

Maurits zorgt ervoor dat ze gaat zitten en hij ruimt de rommel op. Verdwaasd kijkt ze toe hoe Maurits Haghenaer de vloer schoonmaakt en haar braaksel opruimt. Ze wilt hem helpen, maar ze kan niet bewegen. Nu beseft ze hoe groot haar liefde voor Maurits is en hoe erg het is wat ze heeft laten gebeuren. Ze legt haar hoofd op de bank. Hij liet het gebeuren. Ze liet ze vrij en ze lieten het gebeuren. Layla niet. Die was trouw. Op een lichte kus na. Dat was lief. Ze verdienen het allebei. Haar vader. Haar beste vriendin. De mooiste mensen in haar wereld. 

Layla ~ 13 ~ Uit Liefde

Het is de een na laatste dag. Fleur houdt Layla gezelschap bij een fotosessie. Zoals altijd vindt ze het ontzettend gaaf om te zien. Met name hoe haar beste vriendin dit allemaal toch maar doet. Fleur is niet bang voor de camera, maar zoals Layla poseert is gewoonweg professioneel en artistiek. Als Layla weer moet wachten op de volgende shoot, legt Fleur een deken over haar heen.

            ‘Je doet het echt knap’, zegt Fleur. ‘Je bent heel fotogeniek, maar ook professioneel. Heb je vroeger veel modellenwerk gedaan?’

            ‘Vroeger?’ Vraagt Layla afwezig.

            ‘Ja ehm toen we op de middelbare zaten’, probeert Fleur voorzichtig.

            ‘Zoiets’.

            ‘Zoiets’. Fleur durft niet verder te vragen. Layla is altijd erg gesloten over haar jaren bij haar laatste pleeggezin. In die tijd al, want Fleur hoorde te laat dat Layla al ondergebracht was bij een nieuw gezin. Als ze dat al geweten had, dan had dat veel moeilijkheden kunnen voorkomen. Nu weet ze dat er een reden is dat Layla die tijd verborgen hield, maar de exacte reden weet Fleur tot de dag vandaag nog steeds niet.

            ‘Lay…’

            ‘Hmm…’

            ‘Heb je nog gevoelens voor pa?’ Fleur merkt dat Layla haar deken strakker om zich heen doet. ‘Ik heb het wel gemerkt met de feestdagen en ik liet je veel alleen met hem. Of eigenlijk mijn ouders, alleen was ma steeds weg hoorde ik later. Is er iets gebeurd toen?’

            ‘We zijn weleens weggeweest. Nadat ik zo ziek was geweest, weet je nog?’

            ‘Door Roderick, ja dat weet ik’, knikt Fleur. ‘Waar gingen jullie heen?’

            ‘Gewoon een stuk rijden, niet bijzonders. Dat doet je vader soms, als hij afleiding nodig heeft. Waarom vraag je of ik nog gevoelens voor hem heb?’

            ‘Heb je toen niet met hem…’

            ‘Nee. Ik was te ziek’.

            ‘Oh. Anders wel?’

            ‘Fleur waar wil je heen?’

Voordat Fleur kan antwoorden, wordt Layla alweer opgeroepen. Al drie jaar lang merkt Fleur dat er iets speelt tussen Layla en haar vader. Geen verleidingen of geflirt. Eerder een sterke aantrekkingskracht, waar beiden tegen vechten. Maar Fleur zag ook dat Layla te beschadigd was, om werkelijk erop in te gaan. De enige manier die Layla wist, was door ruzie te zoeken met Frank. Maar sinds Layla terug is in hun leven, is Frank milder. Niet meer de grote Frank Vlorensteijn, maar juist meer bescheiden. Nog steeds de harde werker, maar niet meer de man die uit is op macht en succes. Wel het behoud van het imperium voor de bescherming van de familie.

            Zodra Layla voor de camera staat, pakt Fleur haar telefoon. Ze weet wat ze moet doen. Niet alleen uit verplichting, maar ook uit liefde.

            ‘Fleur’.

            ‘Dag Maurits’.

            ‘Waarom nam je niet op? Waar ben je?’

            Voordat ze antwoord, kijkt Fleur naar Layla. ‘Ik zag je met Annabel, de avond van het feest in het magazijn’. Ze hoort Maurits naar adem happen. ‘Niet bang zijn, Ritz. Maar we moeten praten. Over Layla. En mij. Over wat ik heb gedaan’.

Layla ~ 12 ~ Wegblijven

Hoewel ze niet lang weg willen blijven, staan binnen twee dagen Frank en Beth in de lobby van het hotel. Verontwaardigd loopt Layla op ze af. 

            ‘Wat doen jullie hier?’

            Fleur verschijnt achter haar. ‘Hoe weten ze dat we hier zitten?’

            Layla kijkt zuchtend achterover. ‘Ik laat altijd mijn hotelgegevens achter bij Beth’.

            ‘Oh’. Fleur slaakt nu ook zucht. ‘Daar heb ik niet bij stilgestaan’.

            ‘Dat is duidelijk’. Beth stapt op Fleur af. ‘Ik schrok me wild toen de vereniging ons belde met het bericht dat je was verdwenen op de avond van een van de belangrijkste feesten’. Ze wilt Fleur bij haar arm pakken, maar ze houdt zich plotseling in. ‘Wat is er aan de hand? Je gaat niet zomaar met Layla naar Parijs’. 

            ‘We kunnen beter naar de hotelkamer gaan. Komen jullie maar mee’. Layla gebaart ze mee te lopen. Ze ziet nog net dat Fleur zich losmaakt van Beth en vervolgens naast Layla gaat lopen. Onderweg naar de hotelkamer wisselen ze blikken met elkaar, die alleen zij begrijpen. Een manier die ze al hebben gevonden op de middelbare school, toen hun onderlinge contact nog geheim moest blijven.

            ‘Vertel’, zegt Beth als ze in de kamer zijn.

            ‘Maurits’. Fleur zet een tas neer en pakt deze uit. Ze ruikt aan een legging.

            ‘Maurits’, Beth klinkt bedenkelijk. ‘Je bedoelt Ritz?’ Ze kijkt naar Frank die zijn ogen alleen maar op zijn dochter houdt. Daarna draait ze zich naar haar dochter. Het is duidelijk dat ze het begrijpt. ‘Fleur. Je vader en ik zijn bereid je te steunen, maar daarvoor hebben we informatie nodig. Niet alleen vermoedens’.

            Fleur knikt bedachtzaam. ‘Als ik weg wil blijven bij de vereniging bedoel je. Juist. Ik heb Maurits en Annabel betrapt, ze hadden seks. Ik moet nadenken nu en ik heb tijd nodig daarvoor. Samen met Lay en Parijs’. Nu kijkt ze haar ouders aan. ‘Dit wil ik alleen doen, zonder jullie. Maar ik begrijp het als jullie een reactie moeten geven over mijn afwezigheid. Jullie hoeven me alleen niet te verdedigen en ook niet te steunen. Ik kan het zelf aan. Waarom zijn jullie hier? Lays ouders zijn er toch ook niet als er problemen zijn’.

            ‘Fleur…’ begint Beth.

            ‘Nee. Laat me dit alleen doen. Zonder Vlorensteijn. Alsjeblieft’.

            Beth wilt Fleur vasthouden, maar Fleur loopt weg. ‘We zijn er voor je, Fleur’.

            ‘Dag mam. Dag pa’.

            ‘Ik wil een ding weten’, zegt Frank. ‘Heeft Maurits je gebeld?’

            Layla kijkt naar Fleur, maar ze houdt zich neutraal.

            ‘Je wilt het niet zeggen?’ Franks gezicht wordt zachter. 

            ‘Laat me dit alleen doen’, herhaalt Fleur.

            Frank knikt nu langzaam zijn hoofd en neemt Beth met hem mee. Ze verdwijnen uit de kamer. Zonder protest of preken.

            ‘Heb je al iets gehoord van hem?’ Vraagt Layla.

            ‘Alleen maar. Mijn telefoon staat niet stil’. Fleur pakt haar telefoon. Alleen maar gemiste gesprekken en berichten. Ze reageert niet, op niemand. ‘Ik mis hem, Lay. Maar ik mis Vlorensteijn niet. Of de vereniging. Of de jaarclub’.

            ‘En je ouders?’

            ‘Het meeste’. Fleur legt haar telefoon op het nachtkastje. ‘Maar dat is goed. Al komt het niet in de buurt bij jouw pijn, dat weet ik. Zelfs Maurits en Annabel niet en dit doet al zeer. Laat staan wat ik jou heb aangedaan. Ik ben een vreselijk monster’.