Het is eind mei en bij velen is het vakantiegeld gestort. Voor anderen is de vakantie zelfs al begonnen. Zo is een collega vanaf deze week vier weken naar Italië. Ik jaloers? Dat valt wel mee, maar aan de ene kant verlang ik ook naar een periode van rust, lezen en een goede zon. Dat beeld hebben wij namelijk van vakanties, zon en rust. Maar de aanloop ernaar kan voor sommigen behoorlijk veel stress opleveren. Wat neem ik mee? Heb ik alles geregeld? Weten we de weg naar de camping of komen we op tijd aan bij het vliegveld? Niet iedereen kan hier goed tegen en er zijn zelfs relaties die de zomervakantie niet overleven. Dat laatste is wel erg drastisch en vaak is er toch echt wel meer aan de hand dan de vakantie alleen.
Nu moet ik toch eerlijk zijn, vakantie is niet mijn ding. Vroeger vergat ik deze zelfs. Collega’s waren voor een aantal weken afwezig, maar het kwam dan niet in mij op om zo’n periode voor mezelf te boeken. Waarom niet? Omdat ik stiekem kamp met heimwee. Niet de standaard heimwee dat je ziek bent, of alleen maar in bed ligt te huilen. Nee dat zeker niet, sinds mijn zestiende jaar heb ik dat toch echt wel weten te onderdrukken. Wat gebeurt er dan wel?
Eerst ben ik heel flink alles aan het regelen, simpelweg om ervoor te zorgen dat ik alles goed op orde heb en dat ik mij daar niet over druk hoef te maken. Wanneer ik eenmaal moet vertrekken, beperk ik mijn lijst tot een paar essentiële items: lenzen in (anders zie ik niets), reservelenzen mee (anders zie ik niets), pinpas, creditcard, paspoort en reispapieren. Als ik al deze spullen heb, dan kom ik er wel.
Onderweg ben ik nog steeds scherp, al lukt het mij niet in de auto mijn ogen langer dan een uur dicht te houden, ik val echt in slaap en autorijden in een vreemde omgeving is niet aan mij besteed. Maar ik houd mij graag bezig met iedereen voorzien van eten en drinken (met name de chauffeur) en zo nu en dan goede muziek op zetten. Gelukkig houd ik wel van meerijden en kan ik daar, vooral met de juiste tracklist, goed van genieten.
Als we er eenmaal zijn, dan wordt het al minder. We zijn er dan, in een vreemd land. Een vreemde omgeving, met een vreemd huisje, een vreemd bed. Alles is anders. Dat hoort bij vakantie, dat is leuk. Wanneer kunnen we naar huis? Ik zeg het niet, maar dat denk ik wel. Wat mij betreft, mogen we namelijk gewoon weer terug. Die rit was ontzettend leuk, laten we weer gaan. Maar dat kan natuurlijk niet.
Het duurt nog twee weken voordat we weer huiswaarts gaan en dat kan voor mij niet snel genoeg gaan. Hoe mooi het weer ook is. Ik wil weer terug, maar ik moet genieten, want dat hoort. Dat kan ik ook wel, met een boek en soms een zee, een zwembad en het terras van de stacaravan.
Ondanks de vervelende aanwezigheid van de heimwee, ben ik er bewust van dat deze periode van rust goed voor me is. Dat ik op adem moet komen, mij weer moet opladen en ook dat het mooi is dat ik in een andere omgeving ben. Het is niet veel mensen gegund en wat ik kan doen is deze nieuwe plek weer gebruiken als inspiratie. Voor mijn boek, mijn schrijven en mijn vrijheid. Die hopelijk ooit gaat komen en misschien wel op een plek die voor mij nu nog onbekend is.
Bron afbeeldingen: Pinterest
