Create my picture

This website is like my public diary. Everything I write is written from my heart and soul. Whether it is a fictional story, a short blog or my poetry. It’s all me. It’s all Vera. Or Verawaty. Or Pherawaty. It’s all me. That is why I can be proud on this website. It’s my accomplishment. Which is also the scary part. Everyone can read what went through my mind.

How can I write about sadness and grief? How can I write about love and deceit? Did I experience it? And how did I experience it? As the victim? Or was I the cause?

Neither of those questions will be answered. It will take all the mystery away that makes me me. Little by little I will unravel some elements. You have to read further than the words, sentences and chapters on my website. The LVCH fairytales. LVCH Magazine I should call it.

Not a website, but a magazine. I have to name it, to believe it. The LVCH Magazine is full of mystery, beauty and courage. All characters are women to be proud of. Women you want to be. With their mysteries and their flaws. I can say, they are all part of me. With them I show you pieces from my puzzle. If you find them, tell me. I don’t have the original picture for you. It’s on me and you to create the whole image, that’s called me.

🌸💋 Verawaty

Jacky ~ 4 ~ Twee weken

Als Jacky wakker wordt, ziet ze Beau naast haar liggen. ‘Je geeft niet op he’. Ze veegt in haar gezicht. Hoe vertrouwd de jongen ook is voor haar. Een vaste relatie ziet ze niet zitten. Zich hechten. Eigenlijk mist ze hem altijd en dat zal meer worden als ze hem nog meer toelaat.

                  ‘Ik wil je niet dwingen, Jack. Ik pakte het verkeerd aan’. Beau gaat weer zitten. ‘Gaat het weer? Moet ik water voor je halen?’

                  ‘Wat wil je dan van me?’

                  ‘Ik wil dat je mijn vriendin wordt. Al jaren ben ik mezelf voor de gek aan het houden. Heb ik vriendinnen gehad, maar ik vergeleek ze altijd met jou. Ik haal even water. Zelf kan ik het ook wel gebruiken. Ik ben zo terug’.

                  Zwijgend blijft Jacky op haar bed zitten, terwijl Beau van bed stapt en de kamer verlaat. Natuurlijk beseft ze de waarheid in zijn woorden. Alleen heeft ze het gevoel hem niets te kunnen bieden. Door alle onrust dat in haar woedt. Ze kan niet lang op een plek blijven. Altijd zal ze willen reizen en ze zal Beau nooit geheel kunnen toelaten zoals ze dat bij haar vriendinnen ziet. Alle losse flirts die ze de afgelopen jaren heeft gehad, voelen voor prettig genoeg. Prettig genoeg, dat zegt het eigenlijk al. Diep van binnen wilt ze meer. Verlangt ze ook naar een lieve vriend, een die voor haar klaar staat. Waar ze op kan rekenen. Dat is altijd Beau geweest. Ze houden elkaar altijd op de hoogte van elkaars veroveringen. Als hij serieuze verkering had, dan hield ze zich op de achtergrond en verloor ze zichzelf in diverse ongepaste affaires. Mocht ze met Beau werkelijk de serieuze stap willen nemen, dan wilt ze eerlijk tegen hem zijn. In haar wereld zal hij de diverse veroveringen tegen het lijf lopen. Dan wilt ze geen geheimen. Jacky weet veel van Beau, maar Beau niet van Jacky. Alhoewel, de zwaarste dingen, daar weet hij het meeste van. De uitzondering die zij is in het gezin van geadopteerde kinderen. Haar broers en zusje hebben inmiddels zowaar contact gevonden met hun biologische familie. Ouders, grootouders, broers en zusjes, zelfs tantes, ooms, neven en nichten. Bij Jacky is het leeg. Geen namen, geen achtergrond, helemaal niets. Nadat haar zusje Gia herenigd was, pakte Jacky haar werk als model nog serieuzer aan en kwam ze zo min mogelijk naar Nederland. Het contact voelt voor haar te pijnlijk. Net als nu. Ze wordt afgeleid door de deur en Beau komt weer binnen.

                  ‘Iedereen is al weg, op je ouders na natuurlijk’. Hij geeft haar een glas water.

                  Jacky pakt het aan en neemt een paar slokken. De waarheid. Je kan er zoveel mee doen. Voor jezelf houden, delen, gebruiken, misbruiken. Of er voor weglopen. Jacky koos voor het laatste. Al was de waarheid voor velen geen geheim, ook voor Beau niet. Haar verleden als vondelinge is bij iedereen bekend, alleen wordt nu duidelijk wat het werkelijk betekent. Het zijn en ermee leven, zijn twee verschillende dingen. Allebei voelen ze onmogelijk om te dragen. ‘Ik ben hier nog twee weken’, begint Jacky. ‘Heb jij de tijd?’

                  Op Beau’s gezicht verschijnt een hoopvolle lach. ‘Alle tijd, zelfs meer’.

                  Maar Jacky legt haar vinger op zijn lippen. ‘Twee weken, meer vraag ik niet’.

                  ‘Goed. Twee weken’.

Jacky ~ 2 ~ Irina

Na het eten gaat Jacky haar moeder helpen in de keuken. Haar broers en zus heeft ze even gevraagd haar alleen te laten met Irina. Ze hebben elkaar al lang niet meer gezien en ze wilt graag even bijpraten.

‘Is alles een beetje op orde voor het grote feest?’ Jacky is naar Nederland gekomen voor het 40-jarig huwelijksfeest van haar ouders. Het wordt gegeven op de boerderij en zoals gewoonlijk vraagt het alle organisatie-kwaliteiten van haar moeder. Maar die knikt dapper haar hoofd.v

‘Ja hoor. Er is genoeg en jij bent er’. Irina geeft haar dochter een por in haar zij.

‘Natuurlijk ben ik er. Bij dit soort feesten ben ik er altijd. Ik mis nooit een verjaardag…’

‘Meisje meisje, kalm. Ik plaag je’. Onderzoekend kijkt Irina haar aan. ‘Je zou denken dat het modellenleven je harder zou maken’.

Om zich af te leiden probeert Jacky een schaal schoon te schrobben. ‘Dat zit niet in mijn aard. Ik heb de vertrouwde shows en opdrachten’. Ze glimlacht naar haar moeder. ‘Tot nu toe werkt het op deze manier’.

‘Zijn er geen nieuwe opdrachten gepland?’

‘Ik heb een opdracht aangenomen voor een zelfstandige fotograaf, meer projectfotografie, voor kunstwerken. Dat ga ik wel meer doen, maar meer voor fotografen die ik ken’.

‘Dat klinkt goed’

Jacky ruimt de vaatwasser verder in. Ze merkt de bedachtzame blikken van haar moeder. ‘Wat is er?’

‘Het is niet vaak, maar ik vraag me hetzelfde af als je vader’.

Dit maakt Jacky aan het lachen. ‘Het settelen? Dat had ik al door, dat is niet een vraag van papa. Die weet dat het vanzelf komt. Maar aan de ene kant bevalt het reizen me wel. Ik vind het goed van plek te veranderen’.

‘Meen je dat nou?’

Jacky knikt. ‘Ik ben daar nog niet aan toe’.

‘Om je te hechten’.

Zoals altijd is Jacky geraakt door de grijsblauwe ogen van haar moeder, die zo uitzonderlijk zijn met haar Indische achtergrond. ‘Mama…’

‘Het is goed, meisje. Als je het zo oplost. Met mooie plekken en modellenwerk, dan steun ik je. Niet met drugs en lugubere oorden’.

‘Nee mama’.

‘Geen drugs?’

‘Nee’.

‘Mannen?’

Jacky haalt haar schouders op. ‘Een beetje’.

‘Goed zo’.

Dit keer schiet Jacky in de lach met haar moeder.

Een lieve knuffel volgt. ‘Het liefst houd ik je langer hier, Jacky. Maar je moet je eigen pad volgen. Onze deur staat altijd open. Onthoud dat’.

Dit keer knikt Jacky alleen. Ze wilt niet meer terug naar dit huis, nog steeds wilt ze rondreizen. Als ze te lang op een plek is, dan krijgt haar verdriet meer ruimte in haar hoofd en dat is juist iets wat ze wilt voorkomen.

 

Denken aan jou

De onbekende stem

De vrouw die mij negen maanden gedragen heeft, blijft een onbekende. Toch geloof ik dat ze tegen me gesproken heeft en dat ik haar stem op magische wijze bij mij draag.