Dansen om te ontsnappen

Het duurde lang voor ik de keus had gemaakt om te kiezen voor dans. Klassiek ballet om precies te zijn. Deze vorm van dans is niet altijd een interesse van mij geweest, maar het dansen in zijn algemeenheid wel. Zeker wel. Als kind danste ik liever binnen de veilige muren van mijn slaapkamer. Daar deed ik de pasjes die ik zag op de televisieshows of in de muziekclips. Omdat het zo’n liefhebberij van mij was, deed ik weleens een proefles bij de dansschool in mijn woonplaats, maar uiteindelijk koos ik voor de vrijheid van mijn slaapkamer.

Tot een paar jaar geleden, toen ik voelde dat dans altijd in mij leefde. Dat ik bij muziek altijd dans voelde. In gedachte zag ik de danspassen die ik wilde maken, maar in de praktijk nooit kon uitvoeren. Tien jaar geleden ging ik ervoor en volgde ik mijn eerste balletles. Na een jaar stopte ik ermee. Een duidelijk reden heb ik niet, alleen dat ik nog erg zoekende was en voor mijn gevoel was ballet het gewoon nog niet. Daarna heb ik jarenlang gedanst bij de sportschool. Zumba, Body Jam, Sh’bam. In die jaren waren deze dansen perfect voor mij.

Ongeveer anderhalf jaar geleden besloot ik toch weer de stap naar klassiek ballet te wagen. Inmiddels merk ik tot mijn plezier dat de bewegingen mij langzaam eigen worden. Sinds een half jaar heb ik zelfs de spitzen aangeschaft. Vreemd genoeg voelde ik toen dat dit bij mij hoort. Klassiek ballet met al zijn pracht en praal. Naast de sierlijkheid vereist het ook een extreme kracht van je lichaam. Er worden onnatuurlijke bewegingen van je gevraagd die voor mij voelen als een fantastische uitdaging voor mijn lichaam.

Na een dag werken is het vaak moeilijk mij te concentreren op deze lessen. Toch besef ik iedere week weer dat ik mij hier goed bij voel. Dat dit de beste ontsnapping en ontspanning is na een lange dag werken op kantoor. Eigenlijk had dit mijn werk moeten zijn. Het doet mij goed om een avond in de week te dansen op de muziek, alsof ik weer terug ben in mijn slaapkamer.

Yoga: de weg naar ontspanning

Om verschillende redenen heb ik besloten een nieuwe stap te zetten. De stap naar yoga. Dit gebeurt bij mij niet van de ene op de andere dag. Beslissingen maak ik nooit heel erg snel. Dat gaat gepaard met veel nadenken en onderzoekwerk. Het onderzoek houdt bij mij in, foto’s. Voornamelijk foto’s. Lang leve Pinterest en de immense hoeveelheid foto’s je daar kan vinden over uiteenlopende onderwerpen. Zo ook van yoga en al snel was ik geboeid door de bijzondere poses die ook zeer goed van pas kunnen zijn bij mijn andere passie, klassiek ballet. Yoga zal niet mijn passie worden, maar zeker wel een welkome aanvulling in mijn leven. Dat is al de moeite waard om een les te proberen.

De eerste yoga les

Dus reed ik afgelopen woensdag vol goede moed naar de sportschool om daar een les yoga te volgen. Easy Yoga wordt het daar genoemd. Volgens de omschrijving is de les perfect voor beginners. Het tempo is laag en de oefeningen zijn niet al te moeilijk. Perfect als je nooit aan yoga hebt gedaan. Ik kwam een kwartier eerder aan, dus besloot ik nog rustig gebruik te maken van de loopband in de fitnessruimte.

De kennismaking met yoga

Achteraf had ik beter direct naar de zaal kunnen gaan. Dan had ik al een goede plek kunnen uitkiezen. Toen ik vijf minuten voor tijd de zaal binnen kwam, zag ik namelijk al een behoorlijke groep in een halve cirkel in de zaal zitten. Sommigen op een eigen mat en anderen op een matje van de sportschool. Ik pakte een mat van het rek en vroeg vriendelijk aan een van de dames of er tussen kon zitten. Dat was prima zei ze en ik installeerde mij op de vloer. De aardige dame raadde mij aan om een deken te pakken. Dat was handig als we de ontspanningsoefeningen gingen doen. Het was fijn dat iemand mij een paar adviezen gaf. Braaf pakte ik een deken en wachtte het begin van de les af.

Met gesloten ogen

Het verloop van de les heb ik eigenlijk blindelings gevolgd. Alhoewel, niet helemaal. Het sluiten van de ogen was voor mij een nieuwe ongemakkelijke ervaring waar ik nog erg aan moest wennen. Dat is al het eerste leerpuntje. De rest van de oefeningen zijn mij behoorlijk meegevallen. Over het algemeen waren ze nieuw en ook de routine was nog onbekend, maar de omschrijving klopte woord voor woord. Het was niet moeilijk. Alles was makkelijk te volgen en ik hoefde mijn lichaam niet in allerlei ingewikkelde houdingen te forceren.

Stretch, rek en sta

Het voelde prettig eens iets anders met mijn lichaam te doen dan hardlopen, of dansen. Al gingen sommige
houdingen nog ongemakkelijk. Het ene been gebogen achter, het andere been gestrekt schuin opzij, een arm in je zij en de arm omhoog, en stretchen maar. Het lukte. Vanuit de zithouding weer in een staande houding met je handen tegen elkaar aan. Ik wiebel een beetje, want van zo snel van zitten naar staan word ik duizelig. Maar ik blijf staan gelukkig. Daarna mag een been omhoog, pak met je ene hand je voet bij de tenen en strek je been opzij. Dit leek een onmogelijke oefeningen, maar het lukte.

Een nieuwe weg

De yoga les vloog voorbij en al snel was het tijd voor de ontspanningsoefeningen. Ik besloot mijn deken onder mijn hoofd te leggen. Als ik op een zachte ondergrond lig, zal ik meer ontspannen zijn dacht ik. Dat klopte en het lukte mij zowaar om na een nieuwe les enigszins te ontspannen. Slapen ging ik niet, maar ik was wel even weg. En dat was een hele prestatie. Ontspannen is niet mijn sterkste kant. Er wordt gezegd dat je vanuit ontspanning de beste prestaties kan leveren en tot nieuwe inzichten kan komen. Dus wie weet. Ik ben er nog niet. Daar gaan de volgende yogalessen aan bijdragen. Namasté (daar moet ik ook nog aan werken).

Op reis: wanneer gaan we weer?

Het is eind mei en bij velen is het vakantiegeld gestort. Voor anderen is de vakantie zelfs al begonnen. Zo is een collega vanaf deze week vier weken naar Italië. Ik jaloers? Dat valt wel mee, maar aan de ene kant verlang ik ook naar een periode van rust, lezen en een goede zon. Dat beeld hebben wij namelijk van vakanties, zon en rust. Maar de aanloop ernaar kan voor sommigen behoorlijk veel stress opleveren. Wat neem ik mee? Heb ik alles geregeld? Weten we de weg naar de camping of komen we op tijd aan bij het vliegveld? Niet iedereen kan hier goed tegen en er zijn zelfs relaties die de zomervakantie niet overleven. Dat laatste is wel erg drastisch en vaak is er toch echt wel meer aan de hand dan de vakantie alleen.

Nu moet ik toch eerlijk zijn, vakantie is niet mijn ding. Vroeger vergat ik deze zelfs. Collega’s waren voor een aantal weken afwezig, maar het kwam dan niet in mij op om zo’n periode voor mezelf te boeken. Waarom niet? Omdat ik stiekem kamp met heimwee. Niet de standaard heimwee dat je ziek bent, of alleen maar in bed ligt te huilen. Nee dat zeker niet, sinds mijn zestiende jaar heb ik dat toch echt wel weten te onderdrukken. Wat gebeurt er dan wel?

Eerst ben ik heel flink alles aan het regelen, simpelweg om ervoor te zorgen dat ik alles goed op orde heb en dat ik mij daar niet over druk hoef te maken. Wanneer ik eenmaal moet vertrekken, beperk ik mijn lijst tot een paar essentiële items: lenzen in (anders zie ik niets), reservelenzen mee (anders zie ik niets), pinpas, creditcard, paspoort en reispapieren. Als ik al deze spullen heb, dan kom ik er wel.

Onderweg ben ik nog steeds scherp, al lukt het mij niet in de auto mijn ogen langer dan een uur dicht te houden, ik val echt in slaap en autorijden in een vreemde omgeving is niet aan mij besteed. Maar ik houd mij graag bezig met iedereen voorzien van eten en drinken (met name de chauffeur) en zo nu en dan goede muziek op zetten. Gelukkig houd ik wel van meerijden en kan ik daar, vooral met de juiste tracklist, goed van genieten.

Als we er eenmaal zijn, dan wordt het al minder. We zijn er dan, in een vreemd land. Een vreemde omgeving, met een vreemd huisje, een vreemd bed. Alles is anders. Dat hoort bij vakantie, dat is leuk. Wanneer kunnen we naar huis? Ik zeg het niet, maar dat denk ik wel. Wat mij betreft, mogen we namelijk gewoon weer terug. Die rit was ontzettend leuk, laten we weer gaan. Maar dat kan natuurlijk niet.                                            

Het duurt nog twee weken voordat we weer huiswaarts gaan en dat kan voor mij niet snel genoeg gaan. Hoe mooi het weer ook is. Ik wil weer terug, maar ik moet genieten, want dat hoort. Dat kan ik ook wel, met een boek en soms een zee, een zwembad en het terras van de stacaravan.

Ondanks de vervelende aanwezigheid van de heimwee, ben ik er bewust van dat deze periode van rust goed voor me is. Dat ik op adem moet komen, mij weer moet opladen en ook dat het mooi is dat ik in een andere omgeving ben. Het is niet veel mensen gegund en wat ik kan doen is deze nieuwe plek weer gebruiken als inspiratie. Voor mijn boek, mijn schrijven en mijn vrijheid. Die hopelijk ooit gaat komen en misschien wel op een plek die voor mij nu nog onbekend is.

Bron afbeeldingen: Pinterest