Nog steeds na al die jaren begrijp ik niet wat er gebeurde die dag. Natuurlijk wist ik dat mijn man een flapuit is, de dames ziet. Maar meestal zegt hij dat, letterlijk. Kan ik er niet omheen en weet ik hem op zijn nummer te zetten als het genoeg is geweest. Die dag gebeurde het op een andere manier. En Ivy, ze was nog zo jong. Wat er bij haar was, is me niet duidelijk. Wel zag ik iets gebeuren, waar ik nerveus van werd. Normaal bleef het bij een grote mond, zag hij iets moois en was het klaar. Dit keer niet. Hij had geen grote mond. Het was een continue plagerij die ontaardde in zijn speelse blikken naar haar. Hoewel haar ouders erbij zaten. En onze andere vrienden. Ik kon weinig en zelfs mijn kinderen wisten er niet op te reageren. Het leuke was, ze was hem beter af. Ze was hem de baas. Slimmer dan ik dat deed. Ze reageerde scherp, was voorbereid op zijn opmerkingen en op andere momenten bleef ze zwijgen. Dan lachte ze alleen en draaide ze haar gezicht charmant van hem weg.
En ineens stonden ze te praten. Waar het over ging weet ik niet, maar hij sprak met haar. Alleen. Het was geen flirten, het was niet uitsloven, hij was oprecht. Hetzelfde gold voor haar, al was zij nog voornamelijk beleefd en afwachtend. Duidelijk nog een jong meisje. Toch ging ik erbij staan. Ik merkte zijn blik, zijn verontwaardigde blik. Normaal doe ik dat als hij openlijk flirt. Als hij de dames teveel aanraakt. Als hij me te lang negeert in gezelschap. Ik weet altijd dat hij het niet meent, maar hij doet gewoon. Met haar niet, dit was weloverwogen. Aftasten hoe zij is. Waarom? Wat wil hij met haar?
Die avond wilde hij vrijen. Zijn bewegingen waren gepassioneerd. Wilder dan altijd. Dacht hij aan haar? Ik weet het niet. Wat was er met haar gebeurd, dat hij zo anders was gaan doen? Oprechte interesse, dat zit mij meer dwars dan een plagerige flirt.
‘Wat was er met haar’, vraag ik toch als we in het donker liggen.
‘Niets, lieverd. Ik mag toch wel plagen.’
‘Ze is een jonge vrouw. Duidelijk in de war. Laat haar met rust.’
‘In de war?’
Ik heb zijn aandacht. ‘Ja. Laat haar met rust’. Ik weet dat hij naar mijn woorden luistert. Een paar maanden later krijg ik gelijk. Het meisje is ziek, depressief. Haar ouders hebben haar tijdens de zomer thuis gehouden. ‘Ik zei het je.’
Zwijgzaam knikt hij. ‘Door mij?’ vraagt hij later. ‘Hoe kan dat nou?’
Hier wil ik geen antwoord op geven. Deze waarheid wil ik niet weten.
‘Lieverd, heb ik hier schuld aan?’
‘Dat zullen we nooit weten. Laat het rusten. Je hebt geen keus.’
We hebben er altijd over gezwegen. Aan hem merkte ik weinig, wat ik vreemd vind. Wellicht heb ik op tijd ingegrepen. Soms horen we iets over haar. Ze is druk en gaat op zichzelf wonen. Leert een jongen kennen, ouder dan zij. Ouder. Dus toch. Meer weet ik niet, maar ik ben blij dat het gevaar verdwenen is. Mijn man is nog steeds van mij. Hij heeft geen keus, ik heb geen keus. Ondanks haar. Die jongedame die het verschil maakte.
